Hayata Dönmeye Çalışıyorum.

Yaşadığımız onca üzücü olaydan sonra tekrar buraya dönebilmemin tek sebebi "minicik bir yürek". Sadece ufacık bir çocuğun masum yüreği. Onlarca gün ortalıkta kendimi bilmez gibi dolaştım. Her an ağlamak istedim . Her seferinde akşamdan "yarın haber okumayacağım" diye söz verdiğim halde sabah kendimi haber okurken buldum. Kurtarılan canlar bile yitip gidenlerin acısını dindirmedi. Tanıdığım, akrabam, arkadaşım hiç kimsem orada değildi ama onca insanı sevmek için akraba ya da tanıdık olmak gerekmez değil mi ? Dün işten eve dönerken bizim evin yanındaki bakkalın merdivenine oturmuş ve iştahla cips yiyen ufaklığı hepiniz görmeliydiniz. Minik kara ve çekik gözleri içim ısıttı ve cipsleri cup cup yutan minicik ağzı . Tam önünden geçerken bir göz attım (Her zaman çocuklara ya gülümser ya da göz atarım , ya utangaç bir saklanış ya da minik bir gülümseme aldım bugüne kadar ) Bu ufaklık önce kocamaaan bir cipsi ağzına attı ve o da  bana göz attı (ya da atmaya çalıştı). O an içimden hayata dönmem gerektiğini, hayatın acısıyla tatlısıyla güzel olduğunu hatırladım. Gidenler hiç bir zaman unutulmayacak elbet ama sanırım "Hayat Devam Ediyor". Yaşananlardan önce yaptığım amigurumi kaplumbağamı sizlerle paylaşıp tekrar buraya dönebilmeme seviniyorum. Hepinizi çok özledim.

Not. : Biliyorum fotoğraflar çok kötü :( Çünkü bu kaplumbiş hızlıca örüldü ve hızlıca teslim edildi. Bu fotoğraflarda işte cep telefonu ile çekildi. O Yüzden kusura bakmayın. :(